हरिकृष्ण काफ्ले

भविष्यलाई डोहोरयाउने सबको आफ्नै अतीत हुन्छ।

आफ्नै दम्भ दुष्टताले मान्छे आफै  पतीत हुन्छ।

राख्नलाई त झिंगो पनि उड्न सक्ने खूबी राख्छ,

तर उसका हरेक उडान फोहोरतिरै सीमित हुन्छ।।

प्रकृतिले वाणी दियो, बोल्नु उसको भूल थिएन।

मीठो बोल्दा फँस्यो मैना, बोल्नु अनुकूल थिएन ।

बाँचुन्जेल जुन मालीले बगैंचाको सेवा गर्यो,

मरेपछि चितामाथि, एउटा थुंगो फूल थिएन।।

सक्छौ अनुहार फेर, नाक बदलेर के हुन्छ  

जडाउरी कमिजको, टाँक बदलेर के हुन्छ  

बदलिँदो यो परिवेशमा बदलिनु त सबले पर्छ,

सक्छौ भने सोच फेर, पोशाक बदलेर के हुन्छ ।

सानो भए ठूलो हुन्छ, अग्लो भए ढल्छ हजुर,

जस्तो रोप्यो खेतीपाती, उस्तै फसल फल्छ हजुर,

कहिले जोड कहिले घटाउ उतारचढाव जारी हुँदै ,

जिन्दगीको हिसाबकिताब, यस्तैगरी चल्छ हजुर।।

जुन हातमा घाउ देख्छु , ठेला देख्छु खील देख्छु ,

अक्सर तिनकै वरिपरि , परिस्थिति जटिल देख्छु ।

कसले कोर्यो समाजको कारुणिक चित्र यस्तो  

छचल्किने हर आँखामा, उन्मुक्तिको अपील देख्छु।।

प्रकाशित: २० श्रावण २०७७ १०:१० मंगलबार