विश्व भण्डारी

बिहानीको पहिलो प्रहर  

बुद्ध मूर्तिहरुमा तालिवान  उभिएको बेला  

तिम्राे अबोध पागलपनसँगै  

एउटा ठूलो सपना पूरा गर्ने  

साना सपनाहरु बोकेर  

उकालो–ओरालो  

भर्खर टेकेको मात्र के थियौ  

प्रेमको संघार ।  

प्रिय नवराज  !

ती नव राजाहरुले यसरी ढाके  

तिमीलाई पत्तै भएन ।  

प्रिय नवराज  !  

उत्साह बोकेर गएका तिमी  

पीर बोकेर  

भेरीको किनारै किनार  

तिमी शून्यमा शून्यसरि बिलायौ  

र अस्तायौ अनन्तका लागि सुदूरबस्तीबाट ।

भन न  नवराज,

यो भेरीको बाटो भएर कहाँ पुगिन्छ ?

प्रेमको दीर्घ स्वाभिमान कहाँ भेटिन्छ ?

इतिहासको कालो गर्तमा  

तिमी यसरी निदायौ  

तिमी यसरी हार्‍यौ  नयाँ बर्दी लगाएका  

पुराना हिटलरहरुसँग

जित्यौ प्रेमको लडाइँ

र  

लाग्यौ अनन्त गन्तव्यतिर  

नवराज तिम्रो प्रेम अजर रहोस् ! 

अमर रहोस् !  

यो निर्मम इतिहास  

केही दिन अखबारका पानामा  

भेरीमा बगेका सपनाहरु  

‘फ्रन्ट पेज’मा टाँसिदो हो  

माइतिघरमण्डला,  फेसबुकका भित्ताहरु हुँदै  

सडकदेखि सदनसम्म  

चर्को स्वरमा चिच्याउँदा हुन्  

र अस्ताउँदो हो सुदूर बस्तीहरुबाट  

घाम–जुन अस्ताएझैं ।  

तर तिमी ढुक्क होऊ  

यो विवेक हराएका नव राजाहरु  

पत्थर जस्तै हुन्  

न पग्लिन्छन्  

न बदिल्न्छन्  

बरु तिमीले बिराएका बाटोहरु  

पहिल्याउँदै  

भेरीको मझधारमा टेकेर  

बचेका प्रिय साथीहरु जस्तै  

पारि तरेर  

सुदूर बस्तीहरुका  

सानो परिधिमा खुम्चिएको मनलाई  

खुसी दिएको भए के हुन्थ्यो ?

प्रिय नवराज  !

तिम्रा स्वरुपमा बाँच्ने  

अनि तिम्राे हाँसोमा हाँस्ने  

सुदूर बस्तीलाई  

टुहुरो बनाउने  

ती बुख्याँचाहरुको सिकार हुनुभन्दा  

एक मुठ्ठी साहस बटुलेर  

झ्वाम्म हाम  फाल्यौ

र  

बाटो बदल्यौ  

गन्तव्य बदल्यौ  

नवराज  !

तिम्रो बाध्यतामा मेरो केही गुनासो छैन  

तिमी फुल्नु लाउरे फुल जसरी  

तिम्रा बाध्यतामा  

र पुर्नु  

तिमी र सुष्माबीचको असमान प्रेमका  खाडल  

अनि पछ्याउनु सधैं  

सुदूर बस्तीहरुलाई  

अनन्त छाया बनेर ।  

००००

प्रकाशित: ३२ जेष्ठ २०७७ ०७:२४ आइतबार