प्रविधिको सजिलो  

फेसबुकमा देखेको फोटो नियाल्दा 

लाग्यो–

बडीआमा त उस्तै रहिछिन्  

शारीरिक बनौट शिरदेखि पाउ

पहिला जस्ती थिइन् ठ्याक्कै दुरुस्तै ।  

यहाँ,  

परिवर्तन भयो त मात्रै समय  

हिजो जुन परिवेश थियो  

वातावरणमा मेरो बाल्यकाल थियो

वातावरणमा भगवानरूपी मातापिता गुरुवर्गदेखि साथीसंगी  

झुल्के घामसरि कति थिए ताँती  

अघिपछि पाइला हिंड्थ्यौं स्कुले जति  

समयरेखा बितेका कथा जो÷जसलाई सम्झिरहेछु  

वर्षौपछि आज उही फेरो जसरी सर्दछ मेलो ।  

माथि लेकबाट बडीआमा  

तल्लो फाँट ओरालो झर्थिन्

भिरालो बेसीको पहारिलो घाम  

नित्य दौडधूप गर्नुपर्ने कस्तो थियो काम ।  

नाङ्लाभरि पसल सजाउने तिन्ले  

कर्मको थुन्से बिसाउँथिन् र

सल्लेरी सीप पीरा ओछ्याउदै

चकलेट, भुजिया, बिस्कुट पुरिया

र पाइनापल जुम्लिया  

कड्यामकुडुङ मिस्रीका डल्लादेखि सक्खर– चिउरा  

चुरोट बट्टादेखि सुपाडी टुक्रा  

बेरै नगरी

बिस्कुनसरि सजावट अटाउँथिन् ।  

जब मध्यान्हमा बज्थ्यो घण्टी  

टिङ्टिङ् आवाजपछि किनमेल कहानी–

ए केटाकेटी हो, के खान्छौ तिमेरु !

नगद भए किनेर लैजाऊ ।  

व्यापारी बडीआमाको बोली राइफलझैं कडा गोली  

भुरा केटाकेटी न सुरा नातागोता  

जो आउन् धाउन् कि जाउन्  

दोहोरयाई – तेहरयाई बोल्न्थिन्–

साहुको माल हो बाबै  

उधारो दिनुभन्दा त बरु बेच्दिनँ  

चुपचाप चाराना हल्ला गरे बाराना  

चिन्या नचिनै पन्छिन खोज्थिन् ।  

जो थिए हाताहाती  

आफ्नै सन्तान सरह मायाले डाक्थिन् ।  

पाँच पैसा, दश पैसा, चाराना, आठाना र बारानापछि रुपियाँ

टम्म जो कमाइ गर्थिन्  

जुट्दा –जुट्दा कति खटेपछि लट्री

सुर्के थैली भर्थिन् ।  

जे होस्,  

विद्यालय परिवार

विद्यालय परिसर  

स्कुल बिदाको दिन  

बडीआमा पनि घरैमा थकाइ मार्थिन् ।

                                         धनकुटा,  हाल काठमाडौं ।

प्रकाशित: १२ माघ २०७७ ०४:१९ सोमबार