गरिमा आचार्य

आमाले सत्तासीन छोराहरूसँग गुनासो गर्दै कथा प्रारम्भ हुन्छ।

–म तिमेर्की आमा हुँ । मलाई पनि साट्छौ ?

–साटेको हैन। छानेको पो हो त।

–ए, राम्री लागे राख्ने नलागे मिल्काउने ?

– राखेको पनि हैन। मिल्काको पनि छैन।

–उसो भा एक भाइ कुर्सीमा बस्ता मसँग एक थरीको व्यवहार दर्शाउने ! अर्को भाइ बस्ता अर्कै व्यवहार देखाउने ? यो तिमेर्ले के गरेको ?

– त्यो ता हाम्रो प्रजातान्त्रिक खेल हो।

–त्यो खेल हैन मर्यादाहीन झेल हो।

–जे नाम दिनुस्। तपाईँ स्वतन्त्र हुनुहुन्छ।

– ए, कुर्सीमा बसेर मेरो कोखलाई नै बदनाम गर्छौँ ?

– यो कुर्सीमा यस्तो मोहनी छ यहाँ जो बस्छ; त्यसले तपैँलाई नै भुलिदिन्छ। यही सम्झेर चित्त बुझाउनुस् आमा !

त्यसपछि आमा त्यस कुर्सीबाट अपेक्षा राख्न छाड्छिन्। कुर्सी भनेपछि मसानघाटमा पुगेका सन्तान पनि बिउँझने गरेको अनुभव गर्नासाथ कथा समाप्त हुन्छ।

प्रकाशित: २९ श्रावण २०७८ ०५:५८ शुक्रबार