प्रसिद्धिका लम्साल
मृत्यु जिन्दगीको सबैभन्दा सत्य हो
तर पनि पटकपटक यसैले त्रास दिन्छ।
आज म छु
भोलि मेरो याद मात्रै रहलान्
आज मेरो शरीर छ
भोलि तस्विरमा मात्रै सजिएला
बांचुन्जेल नाम कमाउने
मेरो सपनाहरू
मात्रै सपनामा सीमित हुनेछन्
म बस्ने छु श्रद्धाञ्जलीका शब्दहरूमा
मात्रै यादहरू बनेर
छोटो कपडा लगाए बापत त
चर्चाको विषय बनाउने मलाई
त्यो दिनदेखिने छ आँखामा आँसु
अनुहार मोडेर हिँड्ने मेरा मित्रहरू
कसो दुःखी नहोलान् र
कक्षामा मलाई कहिले याद नगरेका शिक्षकले
कसो नचिन्लान् मलाई
जबजब
स्वपहिचानको यात्रा सुरु गर्ने क्रममा
आफैलाई गुमाउन पुग्नेछु
म नभए पनि
फूल फुल्छ छाड्दैन, चराहरू कराउन छोड्ने छैनन्
बाटोका आयतनहरू तन्किरहने छन्
मन्द मुस्कान बोकेर बालक तातेताते गर्नेछ
परिवर्तनको नाममा ठुलाठुला भाषण हुन्छन्
तर परिवर्तन कति होला
म बेफिक्री निन्द्रामा मग्न हुनेछु
जुन दिन मृत्यु नामक सत्यताले
मलाई अंगाल्ने छ
जुन दिन मृत्यु नामक सत्यताले
मलाई अंगाल्ने छ
मैले स्वतन्त्रता पाउने छु
नाम कमाउने छु
र भविष्य बनाउन जागरूक “म”
परिणत हुनेछु “भूत” कालमा
हो
मृत्यु सत्य हो
जसले गुमाउँछ उसलाई गाह्रो हो
जसले पाउँछ उसलाई मजाक हो
त्यसैले त गुमाउनु र पाउनुमा फरक छ।
प्रकाशित: २३ श्रावण २०७८ ०८:०५ शनिबार
