प्रिय कमरेड

हिजो तिमीहामी

भेडी गोठमा, साधेको गुन्दुकसँग मकै खाँदै

चौरी गोठमा, तात्तातो कोदाको ढिँडो  

गुन्द्रुक– भटमासको झोलमा चोब्दै  

कुरा गर्थ्यौ वर्गीय युद्धको,  

जातीय युद्धको  

लैगिक समानताको,  

अनि ,

सामन्तवाद र पुँजीवादको  

त्यतिबेला न तिमीले कुर्सीको कुरा गर्थ्यौ

न उसले खाडीको तातो घामको कुरा गर्थ्यो  

कुरा हुन्थ्यो त खालि  

परिवर्तनको ,  

किनकि  

उसको तिम्रो र मेरो सपना एउटै थियो

तर आज  

त्यो ठाउँमा पुगेपछि  

बिर्सियौ गुन्दुक र ढिँडो

बिसिैयौ मकै – भटमास  

अनि साथीसँगी  

बोकेका झोला अनि देखेका सपनाहरू ।

हिजो तिम्रो छातीमा हानेको गोली छेक्ने मान्छे म

आज उमेर पुगेन  

हिजो तिम्रो पैतालाको बम टिप्दा  

बेरिङ र छर्राहरू बोक्ने मान्छे  

अयोग्य भएँ म ।

प्रिय कमरेड

हामीसँगै हिँडेको

एक्लै बत्तीसतेत्तीस जना दुश्मन सिद्धाउने ती साहसी पवन

नेपाली एयरपोर्टमा चेकिङ छल्दै  

शरीरभरि बमका छर्रा बोकेर  

श्रम बेच्नु परेको छ खाडी मुलुकमा

‘गाउँगाउँबाट उठ,  बस्तीबस्तीबाट उठ’

भन्दै जुरुकजुरुक बनाउने सञ्जिव

तीनतीन पटक किरिया सकिएर पनि  

चौध वर्षको उमेरदेखि  

ज्यानमाराको उपनाम पाएर  हिँड्दै छ ,

... हरू छोराछोरीहरूलाई टुहुरा बनाएर

बाबुआमाको कोख रित्याएर  

फ्रेम र भित्ताहरूमा सजिएका छन्,  

अनि तिमी ठूल्ठूला उद्योगहरू खोलिरहेछौ,

निजी विद्यालय  र अस्पतालहरू खोलिरहेछौ

अनि कुर्सीमा घुमिरहेका छौ  

के हिजो हामी यसकै निम्ति लडेका थियौ त  

हामी त आखिर लड्न नै जन्मेका रहेछौ  

हिजो पनि तिमीसँगै लड्यौ  

अब पनि तिमीसँगै लड्छौ

फरक यति हो  

हिजो तिमी बचाउन लड्यौ

आज  तिमीलाई... लाई लड्छौ ।

प्रकाशित: १० चैत्र २०७७ ०३:४९ मंगलबार