खिमानन्द पोखरेल

बेइमानको राजा भएर बॉच्नुभन्दा  

इमानदारको पाजी भएर बॉच्नुमा

गर्व हुन्छ ।

बेइमानले इमानको झोली  कहॉ

भर्न सक्छ र  

बेइमानले भरिएका आँखाहरूमा

आँसु र पीडाको दम हुँदैन ।

औँसीको रातमा

उन्मादका पाइलाहरूले

प्रहार गरेका तिखा दाँतहरूसँग

टक्राराएका

ती दन्त लहरबाट

अपरिभेद्य चट्टानसँगै

तिखा नंग्राहरूले  

विषाक्त पारिरहेका

निष्कपटी मनहरूमाथि

प्रहार गरिरहेछन्

पाखुरीका चोटहरूले

फैलाउँदै छन्

तरंगका आँचलहरू ।

जेलिएका मनहरूसँगै  

फैलिरहेछन्

बीभत्सकारी नंग्राहरू ।

उठिरहेछन् शरीरबाट  

न मीठा वास्नाहरू ।  

मनमा पलाएका रहरहरूलाई  

निस्तेज पारिदैछ।

रित्तो भकारीमा कहॉबाट अन्नका दानाहरू भरिन सक्छन् र  

भकारीहरू अन्नका दानाहरूले होइन  

बालुवै बालुवाका रासले भरिएका छन्।

बालुवाको रासले भरिएका  

भकारीहरूबाट

निस्किरहेछन् पसीनाका नमीठा  

बेमौसमी गन्धहरू ।

डिट्ठाको घर कौसीमा गुण बनाएर

एकक्षत्र शान्तिको भिख माग्दै  

गरेका एक जोडी परेवाले

देखाएको आत्मियतालाई

नजर अन्दाज गर्न नसक्नेहरूको  

चोखो मनले शान्तिको

गीत गाउन कहॉ सक्छ होला र ?  

शान्ति विपुल फुक्न

कहॉ सक्छ होला र ?

बेमानहरूको बेइमानी प्रवृत्तिले

आफैलाई तह लगाउन सकेको छैन

मन रमाउन छोडिसकेको छ ।

बेइमानहरूको कर्तुतले

मन अमिलिएको छ ।

बेइमानको हर्कतमा

कहॉ पलाउन सक्छ र

इमानदारहरूका मुजुराहरू

मन कुडिएर अमिलो  

भइसकेको छ ।

रातका सपनाहरू साकार  

हुन सकेका छैनन्

सपनाहरू साकार हुन

अकर्मण्यताका उदासीन पर्खालबाट

सलबलाइरहेछन्

बेइमानका कर्तुतहरू  

शहरहरूमा रातको अँध्यारोपनले

उज्यालोका विपुलहरू

फुक्न सकेका छैनन् ।

अतृप्त मनका चाहनाहरू

पूरा हुन सकेका छैनन् ।

मनभरिको कोलाहल

शान्त हुन सकेको छैन ।

यसरी पिल्सिरहेका मनहरूले

बेइमानको अकर्मण्यतालाई

साथ दिन चाहिरहेका छैनन् ।

प्रकाशित: २१ भाद्र २०७७ ०८:३६ आइतबार