विष्णुमायाले गर्भे टुहुरो छोरो हुर्काइन् । बाबु बितेको चार महिनापछि हरिलाल जन्मेका थिए। छोरो हुर्काउँदा विष्णुमाया सुकुम्बासी भएकी थिइन् । सम्पत्तिको नाममा छोरोबाहेक उनीसँग केही थिएन।
हरिलालले नेपालीमा विद्यावारिधि गरे। उनले डा.हरिलाल लेख्न थाले। उनलाई डा. उपाधि गुथाउन उनकी आमाले कति पापड बेल्नुपर्यो त्यो त हरिलाललाई पनि थाहा थिएन।
हिजोआज गाउँघर जताततै विष्णुमायाको गुणगान नगाउने मान्छे भेटिन्नन् । उनी पनि प्रफुल्ल छिन् । विगतलाई कोट्याएर दुःखी हुन पटक्कै चाहन्नन् ।
समयसँगै हिँड्न सकिन विष्णुमाया । छोराको बिहे गर्न चारैतिर कन्या खोजिन् । देखेर हुँदैन लेखेको चाहिन्छ भन्छन् हो रहेछ।
हरिलालको विवाह भयो । हरिलाल कलेजमा पढाउँथे भने फुर्सदमा यसो पुरेत्याइँ पनि गर्थे। सबैले उनलाई ठुलो विद्वान मान्थे।
बुढेसकालमा बुहारी पढाएर के दुःख बेसाएको होला भन्थे गाउँले। तर, उनले कसैको कुरा सुनिनन् । तिललाई पहाड बनाएर एक दिन सासूबुहारीको भनाभन भएछ ।
सानी नानीको पो निहुँ रहेछ भन्थे छरछिमेकीले।
हरिलाललाई आमाको कुरा जहर हुन थाल्यो । दुलहीका कुरा सुनेर बेलाबेला आगो हुन्थ्यो । चित्त नबुझे आमा पनि किन पानी हुन्थिन् र । स्वर्ग बनाउन पो समय लाग्दो रहेछ । नर्क हुन त केहीबेर नै नलाग्ने।
साँझमा विष्णुमायाको गेटमा एउटा ट्याक्टर आएर अडियो । छिनभरमै सरसामान भरेर हरिलालका परिवार घर छोडेर हिँडे । हरिलालले आमालाई गयौँ पनि भनेनन्। विष्णुमाया रुझेका आँखाले ट्याक्टर गएको बाटो देखुन्जेल हेरिरहिन् ।उनका आँखा कहिल्यै ओभाएनन् ।
प्रकाशित: १६ चैत्र २०७७ ०८:१३ सोमबार
