आगो लागेको त्यो बस्तीमा

कोलाहल बोकेको त्यो सन्नाटा

लाटो मान्छेको अव्यक्त अभिव्यक्ति बनेर

सागरको छालजस्तो

किनारामा ठक्कर खाँदाखाँदा

अभ्यस्त बनेको मन

केही खोजिरहेको हुन्छ

एउटा चाहत

जुन हुरी बनेर

भागिसकेको छ

त्यसलाई पछ्याउँदापछ्याउँदै

कहिले नथाकेको मन

आफ्नै तनलाई नचिन्ने भइसकेको छ

त्यसैले त म भन्ने गर्दछु

बतास सकिएपछिको शान्ति

एउटा मुर्दा शान्ति हो, जीवनको

त्यस्तो शान्ति भन्दा

बताससँग चिप्लेटी खेलेर बाँचेको जीवन

जिउँदो हुन्छ।

प्रकाशित: ३१ श्रावण २०७७ ०१:३३ शनिबार