रमेशचन्द्र अधिकारी

दुःखहरू जुलुस निकालिरहेका छन्

म हेरिरहेको छु।

गहिरो पिरले भारी भएको छ छाती

दुःखहरू बुट बजारेर छातीमा

परेड खेलिरहेका छन्।

अन्तहीन पीडाले थलिएको

एउटा बूढो रातलाई

कठालो समातेर घिसारिरहेका छन्,

विद्रोहका स्वरहरू

उरालिरहेका छन्।

मलाई लागिरहेको छ

अब दुखाइ थर्मोमिटरको पारोझैं

चढेर चरम छुन्छ होला,

तनावहरूको आँधीले

अस्तव्यस्त दिमागमाथि

धावा बोल्छ होला,

सल्काएर आगो

अभावको धुवाँले

पुत्पुताइदिन्छ होला जीवन!

त्यो बेला

हत्केलाले आँखा मिच्न

र आँसुले भिजाउनबाहेक

म केही गर्न सक्दिन होला!

यद्यपि

हाम्रा दुःखहरू फिक्का हुँदा रहेछन् 

माटाको दुःख अघिल्तिर।

प्रकाशित: ५ श्रावण २०७९ ०५:३८ बिहीबार