सूर्यप्रसाद लाकोजू
आफ्नै मनको बगैंचामा
लालुपाते फुलाएर मैले
तिमीसँग मंसिर साटिरहेको छु
सुकाएर एक घान
सपनाको बिस्कुन
जीवनका गराहरूमा छरेर
खुशीका अन्न उमार्न आँटिरहे छु।
तिमी र म
म र तिमी
जब सँगै हुनेछौं
पग्लिएर मायाको हिउँ
बग्ने छ नदी बनी
अनि हामीले
अनन्त ऐश्वर्यको सागर भेट्ने छौं
जहाँ आत्मीयताका असंख्य मोतीहरू
हाम्रो स्वागतार्थ
उभिएका हुनेछन्
आफूलाई चम्काए
म जहिले पनि
मनको खुशी पस्केर बिहानबेलुका गाँस कुर्छु
आँखामा गुलाफ फुलाएर बाटोभरि छर्छु र
हेर्छु तिम्रो बाटो।
मन उड्छ
सिमलको भुवा जस्तै
जब मनको राजा तनमा आई बस्छ
प्रेमको कैलाशमा बसेर
ध्यान जब गर्छाैं।
प्रकाशित: ४ फाल्गुन २०७८ ०७:५७ बुधबार