सुजन तिमल्सिना
पहाडका निमुखा भिरपाखालाई
हेरेर सयौं वर्ष जिउने
मेरा बुढा बाआमालाई सोध।
के हो दुःख?
सधैं भन्ने गर्थे
र बगाउने गर्थें पसिना
दिनरात नभनी,
सधैं त्यहीँ पारि
डाँडामा भएका दुई सुर्का बारीमा,
सकेको बगाउँथे पसिना
र फलाउँथे अन्न।
बाले सबैलाई भन्थे
बाबु हो,
हाम्रो परिश्रमको फल
यसपालिलाई यत्ति नै हो।
त्यसैले तिमीहरू टन्न खानु
हाम्रा दिन गइसके
रहे, बाँकी भए
हामी पनि खाऔंला पछि।
प्रकाशित: २७ वैशाख २०७८ ११:०२ सोमबार
