नाति पुटुपुटु बोल्न थालिसकेको थियो । केही न केही टुनुमुनु खेल्नमा रुचि बढेको थियो । खेल्न थाल्यो भने काखमा बोलाउँदा पनि सुनेको नसुन्यै गथ्र्यो । मलाई भने लिऊँ –लिऊँ लागिरहन्थ्यो।

छिमेकमा उसकै उमेरका केटाकेटी थिए । ऊ तिनीहरूसँग खुब झ्यामिएर खेल्थ्यो । छुट्याएर घर ल्याउनै कठिन हुन्थ्यो ।

एक दिन उसकै उमेरको लालु घरमा आयो । ऊ रमाएर खेल्न थाल्यो । खेल्ने क्रममा लालु लड्यो । मैले तुरुन्त उठाएँ । काखमा लिएँ । धुलो झारिदिएँ । कपाल सुमसुम्याएँ । म्वाइँ खाएँ ।

“बाबुलाई ऐया भयो । अब सन्चो हुन्छ । कति ज्ञानी बाबु हगि ।” मैले भनेँ ।

“अअँ ।” उसले मुखमा हेरेर खिसिक्क हाँस्दै छोटो प्रतिक्रिया दियो र फुलियो ।  

मेरो नातिझैँ ऊ बटारिँदै काखबाट झर्न खोजेन । मैले पनि काखमा लिइरहेँ ।  

नाति केही सम्झेझैँ अकस्मात् करेसापट्टि कुद्यो ।  

“बाबु । ए काँ ग’को ?” मैले  भनें।  

उसले सुनेको नसुन्यै गरयो ।  

लालुकी आमा आइन् र उसलाई लगिन् । नातिलाई उसकी हजुरआमाको जिम्मा लगाई म पनि आफ्नो काममा गएँ ।

साँझ घर फर्केँ । सधैँ त ऊ म आएको चाल पाउँदा साथ उफ्रेर आउँथ्यो । काखमा झुन्डिन्थ्यो । आज त नजिकै परेन । बोलाएँ । आएन । केही खान पनि मानेन । घरमा हल्लीखल्ली हुन थाल्यो ।

–के भो मेरो बाबुलाई ?

–पेट दुख्यो कि ?

–टाउको दुख्यो कि ?

–मीठो खानेकुरा भएन कि ?

–खेल्न पुगेन कि ?

मैले जसोतसो काखमा लिएँ । आफ्नी आमासँग सुत्न पनि मानेन । साथमै लिएँ र सुताउने निदाउने प्रयत्न गरेँ।

भनें–मेरो नाति कति जाती हगि । लल नुनु गर ।

उसले बल्ल मेरो मुखमा बडाबडा आँखाले पुलुक्क हेरयो अनि छातीमा लिपिस्स टाँस्सियो।

भन्यो– किन नि हब्बाले लालेलाई काखमा लेको ?  

प्रकाशित: २२ माघ २०७७ ०५:२८ बिहीबार