बिदा हुनुपर्छ एकदिन, जिउने बाटो खन्दा खन्दै!
सालैपिच्छे यतिउति, भन्दै उमेर गन्दा गन्दै, आफ्नै आयु घटिराछ, आज भोलि भन्दा भन्दै। पत्तो छैन कहाँ अनि, कतिबेला प्राण जाने, बिदा हुनुपर्छ एकदिन, जिउने बाटो खन्दा खन्दै।
७ वैशाख २०८१ शुक्रबार
सम्झनामा वनभोज
झन्डै ५ बज्न लागेको थियो। समय त घर जाने थियो तर आमाबुवाजस्तो माया गर्ने गुरु-गुरुआमाहरू र दिदीबहिनीको जस्तो माया गर्ने साथीहरूलाई छोडेर जाने मन थिएन।
मेरो वराहक्षेत्र भ्रमण
त्यहाँ त्यो ढुंगा उठाउन सक्ने व्यक्तिले केही पाप गरेको छैन भन्ने विश्वास रहेछ। म भने ढुंगा उठाउन सक्छु कि भनेर नजिक गएँ तर उठाउन सकिनँ। मेरो मन एकछिन भारी भयो तर मलाई त्यो ढुंगा मेरो उमेरको मान्छेले उठाउन सक्दैन भन्ने थाहा थियो।
शैक्षिक भ्रमणमा मेरो सहभागिता
यो वर्षको शैक्षिक भ्रमण निकै रमाइलो भयो। हामीले निकै रमाइलो गर्यौ। यो दिन हामीलाई जीवनभर याद रहनेछ। विद्यालयले विद्यार्थीहरूलाई शैक्षिक भ्रमणमा पठाउनु नै ज्ञानको प्रयोगात्मक ढोका खोल्नु हो।
मोबाइलको करामत
‘अनलाइन’ कक्षा सुरु हुने भएपछि राजमतीले बाबुलाई मोवाइल किन्न पठाइन्। सत्र हजार छ सय चालिसको मोबाइल राजमतिको हातमा सलबलाउन आइपुग्यो। शिक्षकहरूले ‘फेसबुक एकाउन्ट’ खोलिदिए। ‘म्यासेन्जर ग्रुप’ मा जोडिदिए। फोटाहरू पोस्ट गर्न सिकाइदिए। ‘म्यासेज’ को घण्टी बज्न थाले। ‘म्यासेज’ हेरेर दंग पर्थिन् राजमती। ‘पोस्ट’ गरेका फोटा देखेर रमाउँथिन् राजमती।
‘सानुकाजीको बुँख्याःचा’
चराचुरुंगी र गाईवस्तुले तुइकाजीको खेतको धानबाली बिगार्छन् । बुँख्याःचाले मान्छेको मिहिनेतको कदर गर्नुपर्छ भन्दै गाईवस्तु र चराचुरुंगीलाई अन्नबाली नबिगारिदेऊ भनेर बिन्ती गर्छ । बुँख्याःचाको बिन्ती सुनेर गाईवस्तु र चराचुरुंगीले मान्छेको अन्नबाली नबिगार्ने वचन दिन्छन् । बुँख्याःचा खुसी हुन्छ।
सिसी क्यामेरा
आमाको सारी समातेर नजिकै टाँसिदै रुँदै भन्यो –आमा आजदेखि म कहिल्यै खराब साथीको संगत गर्दिनँ । प्रकाशले नै मलाई चोर्न र ठग्न सिकाएको हो । भोलिदेखि सधैं स्कुल जान्छु । बदमासी काम कहिल्यै गर्दिन । मलाई माफ गरिदिनुहोस है ।
घाम लागे हुन्थ्यो
चिसो –चिसो सिरेटोले हिमाल नाघे हुन्थ्यो, जाडो भयो पहारिलो घाम लागे हुन्थ्यो । न त बस्ती देखिने न त मान्छे देखिने,कुहिरामै अल्झिएर घाम पनि छेकिने। यति बाक्लो अँध्यारो कुहिरो भागे हुन्थ्यो, हुस्सु– कुहिरो भगाउन घाम लागे हुन्थ्यो ।
सानो संसार र होचा मान्छेहरू
हामीले अग्लो मान्छे बन्न सगरमाथाजस्तै ठुलो छाती पार्नुपर्छ । संसारलाई दिने काममा सक्रिय हुनुपर्छ । लिने काममा मात्र लिप्त हुनु हुन्न । विज्ञान, प्रविधि, सञ्चार, यातायात आदिले ल्याएको प्रगतिलाई व्यक्तिगत स्वार्थको तराजुमा तौलनु हुन्न । संसारको उन्नतिमा लगाउनुपर्छ । त्यसो भएमा मात्र हामी अग्लिन सक्छौं ।
कृष्णभक्त सुदामा
सुदामाको हातमा भएको पोको कृष्णले लिनुभयो । यत्रो स्नेहका साथ तिमीले ल्याइदिएको कोसेली भन्दै त्यो पोको खोलेर खान थाल्नुभयो । कृष्णजीले सुदामाको दुःख बुझिहाल्नुभयो । चिउराको त्यस्तो कनिका खूब मिठो मानीमानी खाएर कति मिठो खाने कुरा ल्याइदिऔँ साथी तिमीले ल्याइदिएको कोसेली मलाई साह्रै मन पर्छ । तिमीले मलाई कस्तो माया गर्छौ । भाव विभोर हुँदै सुदामालाई अंकमाल गर्नुभयो ।