सुमन थापा ‘संगम’

तिमीले कोरोना हतियार बोकेर

युद्ध छेडेको वर्ष  

चीनको हुवान सहर हुँदै

विश्व ढाकेको बखत । 

विश्वभर लाखौं मानव सैनिक  

पराजित बनेको समय

आँखाका नदीबाट पखालिएका छन् तस्बिरहरू ।

छाया जसरी तिम्रो आकृतिले  

मानिसलाई लखेट्दै छन्

सडकलाई चुम्ने पैतालाहरू क्रमशः  

हराउँदै गएका छन् ।

अचेल,  

हावाले मानव स्पर्श पाउन छाडेको छ

बाटोले पदचापको संगीत सुन्न छाडेको छ,

आकाशले नीलो पछ्यौरीमा  

बेरेर कसैलाई अँगाल्न पाएको छैन

रूखहरूले बतासको बाँसुरीमा  

धुन भरेर सुनाउन पाएको छैन ।

यो समय तिमी यति निष्ठुर बनिदियौ

आफ्नाहरूसँगको आफ्नोपन खोसिदियौ ।

वैरी थिएनौँ हामी

कोठाको झ्यालखानामा बन्दी बनायौ

विवश छन् खुसीहरू

सहर–सहरभरि

गाउँ–गाउँभरि  

द्रौपदीको चीरहरणजस्तो  

तिम्रो शासन देख्छु ।

निस्तब्ध छ विश्व आज

जीवनको अन्तिम घडी

क्षितिजको बिहानी कुर्दै  

आफूलाई जिउँदो राखेका छन्

तिम्रो प्रहारको आँसु पिएर ।

पहिरो बनी थुनियो बाटो तिम्रो युद्धले  

अन्तिम चितामा आँसुका फूल चढाउन  

बन्देज गरिदियौ  

उसलाई अंकमाल गर्ने हातहरू  

रुग्ण बनेर ढलेका छन् पलपल ।  

तिम्रो कोरोना युद्ध चलिरहेको यो बखत

बन्द कोठाभित्र संघर्षरत छौ, तिमीलाई पराजित गरी    

सुन्दर बिहानीको लाली अँगाल्न । 

प्रकाशित: १७ जेष्ठ २०७७ ०४:१८ शनिबार