लक्ष्मी उप्रेती

कहिले,

जुलुसको झुन्ड हेरेर दम्भ गर्छ

कहिले नारा र भाषणको आवाजमा थर्किन्छ

पैदलयात्रीका लात र वाहनका चाप सहँदै

पेटीका व्यापारीहरूको आश्रय बनेर

भीडमा कोलाहलको गीत गाउँछ।

जिउनुको जिजीविषामा मधुमास फुलाउँदै

सडक गल्ली र पेटीमा वृक्षको उचाइबाट

असरल्ल बैजनी फूल ओकल्दै

धर्तीलाई उदिप्त बनाएर बैंस फुलिरहेछ।

आहा !

यो अनुरक्ति पल

मधुहोस भरेर नशालु गीत गाउँछ

झरीमा रुझ्दै र घामको तापमा रापिँदै

सौन्दर्यको रंगले धर्तीलाई चुमिरहेछ

बैजनी फूलको गलैंचामा जीवन स्पर्श

यसबेला स्निग्ध शान्त छ।

उफ !

रत्नपार्क तिम्रो नियति

दृश्य, स्पर्शको सौन्दर्य भन्नै नसकिने

समयको तरंगमा उभिएर उदांगो

निस्फ्रीकी बाँचिरहेकी स्वास्नीमान्छेजस्तै।

प्रकाशित: ४ आश्विन २०७८ ०७:१५ सोमबार