सम्भाव्यताको खोजी गर्दै सितारामले सानैदेखि धेरै दुःख गरे । गाउँको खेत खन्दै दुई घण्टा हिँडेर पढ्ने गर्थे । बर्खे खोलाले बाटो अवरुध्द हुँदा  कतिले बिचमै  पढ्न छोडे । उनको निरन्तरताको कारण स्नातक सके । त्यो बेला  पढेका मान्छे जिल्लामा कम भेटिन्थे । जागिर सहजै  मिल्यो  । छोराछोरी राम्रैसँग शहरमा राखेर पढाए।

– फाल्गुन लाग्यो । सिताले समाधि लिएको ठाउँ जानू परयो बुढी ! के छ विचार ? सितारामले अर्धाङ्गिनीलाई आफ्नो राय राखे। 

‘शुभस्य शिघ्रम भन्छन् । भोलि नै जाम।’ श्रीमतीले अनुरोध स्विकारिन् ।

बुढेसकालमा धर्मकर्म गर्न सपरिवार देवघाट गए । देवघाट आएको  बेला चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज घुम्ने राय बन्यो । फर्कँदा बाटामा भिड थियो । भीडको बिचमा दुई वटा  बुढा एकले अर्कोलाई खुवाइरहेका।  खुवाएको दृश्य चश्माले भेउ पाएन । घरबाट फोन आयो।

  लौ न, भुसुक्कै भएछ लोकसेवामा । असफलहरूले खाए शाषक, सफलहरूले खाए बर्बादी । भाइले अचम्मसँग झस्काए।

उनी तरंगित भए । सोध्न मन लाग्यो । आश्चर्य मान्दै सोधे – के भन्छस् बाबू, के खायो लड्डु !

प्रकाशित: २० फाल्गुन २०७७ ०७:०८ बिहीबार