पूर्णिमा जी शाह  

हेरिरहेछु म

आत्मा भएर मेरै अस्तु ।

हिजोसम्म भौतिक शरीरमा

भौतारिरहेकी

चल्न सक्ने, बोल्न सक्ने

तर, आज म हेर्दैछु

मेरै खरानी ।

मलाई के थाहा क्षणमै

भूकम्प आउला भनेर ।

मलाइ के थाहा क्षणमै

प्रलय आउला भनेर ।

हो मलाइ के थाहा

क्षणमै म विष्फोट हुँला भनेर ।

आखिर के रहेछ त जीवन ?

मैले अरूलाई जित्ने

के खेल हो जीवन ?

प्रत्येक दिन मृत्यलाई जित्नु

त्यही रहेछ जीवन सायद ।

लडिरहेछौँ हामी मात्र मृत्युसँग ।

हो, हामी मृत्युसँगै

युद्ध गरिरहेछौं।

जित भयो त हाँस्यौँ र हँसायौँ

हार भयो त रोयौँ र रूवायौ।

एक सुषुप्त प्राणमा

अड्किएको छ जीवन ।

जसलाई कृत्रिम दूरविनले

हेरे पनि दृश्यान्त हुँदैन ।

तर हामीसँगै हाम्रै

भौतिक शरीरमा समाहित छ ।

त्यही सर्वशक्तिशाली छ

त्यसैले सूक्ष्म रूपमा हामीलाई

दिएको छ जीवन ।

तर यही प्राण पनि

कति स्वार्थी ,

भौतिकरूपी शरीरका मांसपेशीहरू

कमजोर भए

अस्वस्थ भए

अपाङ्ग भए

वा  

अचानक

विस्फोट  भई टुक्रिए भने

रत्तिभर पनि नलगाई

फुत्तै थाहै नदिई

भौतिक शरीरलाई

चटक्क छोडी कुलेलम ढोक्छन् ।

हेर शरीरको बिजोक

आफन्त बौलाउँछन्

चिच्चाउँछन्

विचलित हुँदै

त्यो प्राण फर्कियोस् भनी

भगवान पुकार्छन् ।

तर खै कहाँ छन् भगवान ?

ईश्वर, अल्लाह, गड

सबै धर्मशास्त्रमा मात्रै सििमत त छन्

अर्तीउपदेश दिन

त्यसैले

प्राण छ र मात्र जीवन छ ।

यथार्थ यही हो ।

बाटो त्यही हो ।

कमजोर भौतिक शरीरमा प्राण रहँदैन

किनकि प्राणलाई थाहा छ

उसलाई बस्ने ठाउँ

सुन्दर र स्वस्थ चाहिन्छ ।

नत्र भौतिक शरीरलाई मात्र पीडा हुन्छ

त्यसैले प्राण जान्छ

आफ्नै बाटो

आफूले राज गरेको शरीरको अस्तुलाई हेरी

अर्को नयाँ भौतिक शरीर खोज्न ।

प्रकाशित: ११ आश्विन २०७७ ०७:२६ आइतबार