हरिप्रसाद भण्डारी
म बाहिरबाट घर आउँदा आर्या रोइरहेकी थिइन् ।
उनको रुवाइ सुनेर मलाई चिन्ता लाग्यो । मनमनै कुरा खेलाएँँ, ‘कुनै चोटपटक पो लाग्यो कि !’
म मूलढोकाबाट भित्र पस्दै थिएँ, सानो कुकुर मेरो नजिक आयो । खुशी हुँदै उफ्रियो र खुट्टामा लुटपुटायो । ऊसँगै म आँगनमा गएँ ।
छिटोछिटो बाहिरी लुगा खोलेर घाममा सुकाएँ । साबुनपानीले मिचीमिची हात र खुट्टा धोएँ अनि आर्यालाई सोधें, ‘किन रोएकी नानु, कसले गाली गरयो तिमीलाई ?’
मलाई देखेपछि उनी खुशी भइन् तर केही बोलिनन् । हिँक्कहिँक्क गर्दै मसिना औंलाले एउटा अनौठो चिज देखाइन् । उनले देखाएको वस्तु पिँजरा थियो । पिँजराभित्र सानो सुगा छटपटाइरहेको थियो ।
त्यो देखेपछि मलाई अचम्म लाग्यो र सोधें, ‘कसले ल्याएको हो ?’
रुँदै आर्याले भनिन्, ‘बाबाले ।’
मैले केही भन्नै पाएको थिइनँ, उनैले भनिन्, ‘बुबा, यसलाई घरमा नराखौं है । विचरा आफ्ना बाआमालाई खोजेर रोइरहेको छ । केही खाएको पनि छैन ।’
आर्या झन् जोडले रुन थालिन् । उनको अवस्था देखेपछि मेरा आँखा पनि रसिला भए ।
हामी कुरा गर्दै थियौं, मीना आइन् । उनले भनिन्, ‘लकडाउनमा छोरीले रमाइलो मान्ली, त्यसैसँग खेल्ली भनेर बाबाले पिँजरा ल्याइदियो । खुशी हुनुको साटो यो त रोएर भुर्तालो गर्दै छ । कत्ति सम्झाएँ, मान्दिनँ बा ।’
हाँस्दै उनले भनिन्, ‘यसलाई नथुनौं, छोडिदिऊँ भन्दै छे ।’
रुन्चे स्वरमा आर्याले भनिन्, ‘लकडाउनमा हामीलाई कति गाह्रो भइरहेको छ । बाहिर जान पाएकी छैन । साथीहरूसँग खेल्न पाएकी छैन । यस चरीलाई पनि मलाई जस्तै त भएको होला नि ! यसका त बाबाआमा पनि छैनन् । एक्लो बिचरा !’
आर्या त झन् चर्को आवाज निकालेर रुन पो थालिन् ।
मैले उनलाई सम्झाउने प्रयास गर्दै थिएँ, मीनाले भनिन्, ‘कति पैसा तिरेर ल्याएको होला ! यसले यसो भन्दै छे । कस्तो आपत् !’
‘यसलाई उडाइदियो भने रुँदिनौ त ?’ मैले सोधें।
रुँदारुँदै आर्या मुस्कुराइन् । उनको अनुहारमा मैले इन्द्रेनी देखें ।
मेरो कुरा सुनेपछि उनको रुवाइ बन्द भयो । उनले भनिन्, ‘बुबा, यसलाई छोडिदियो भने यो आफ्ना आमाबा भएको ठाउँमा पुग्न सक्छ होला ?’
उनको कुरा सुनेपछि म झसङ्ग भएँ । मैले उनका प्रश्नको उत्तर दिन सकिनँ । मनमनै भनें, ‘यति सानो बच्चो कसरी पुग्न सक्ला ?’
आर्याले उही प्रश्न दोहोरयाइन् , ‘भन्नु न बुबा, यो चरी आफ्ना आमाबा भएको ठाउँमा पुग्न सक्छ ?’
मैले बिस्तारै भने, ‘सक्छ नानु, किन नसक्नु !’
सानी नातिनीको अगाडि झूटो बोल्नु परेकोमा मन अमिलो भयो ।
मेरो कुरा सुनेपछि आर्या खुशी भइन् । दौडँदै पिँजराको नजिक गइन् र पिँजराको ढोका खोलिन् ।
ढोका खुल्नासाथ सानो चरी बाहिर निस्क्यो । भुर्र उड्यो र घर अगाडि रहेको आँपको हाँगामा गएर बस्यो ।
त्यसपछि आर्या औधी खुशी भइन् । मैले देखें, उनको अनुहार बिहान उदाउन लागेको सूर्यजस्तै चम्किलो भइरहेको थियो ।
प्रकाशित: २१ असार २०७७ ०९:४७ आइतबार
