लक्ष्मी रिजाल
– हजुरबा ! हजुरलाई एउटा प्रश्न गरूँ ?
– किन अनुमति मागेकी प्यारी नातिनी !
– म प्रतिपक्ष हो । हजुर अहिले सत्तापक्ष हो त्यसैले।
– ए । कसले भनेको ?
– कलमले सत्तालाई खबरदारी गर्नेगर्छ। कलम जहिले पनि प्रतिपक्षको कित्तामा उभिन्छ। म सत्तापट्टी हैन कलमपट्टीकी मान्छे हुँ त्यसैले।
–ए । (उहाँ बडबडाउँदै हुनुहुन्थ्यो। मैले बुझिनँ। सायद भन्दै हुनुहुन्थ्यो– नुन खाने मेरो, गुन गाउने प्रतिपक्षको ?)
– अनुमति लिएपछि त अरूलाई जस्तो मलाई नहकार्नुस् है हजुरबा ?
– ए बाबा ! त्यो दिन रिसाको प्रश्नले हैन । सत्ता नपाएको झोकले हो।
–उसो भा, हजुरको केस सेतो र बोली अबुझ किन भाको ?
– यो सब राजनीति शक्ति र सत्ताले नै हो।
– शक्ति र सत्तामा बल्ल पुग्नुभो । अब के गर्नुहुन्छ ?
– राजनीतिलाई सोझो बाटोमा हिँडाउँछु र देशलाई उँघो जानबाट जोगाई उँभो लग्छु।
– अनि थरीथरीका काण्ड मच्चाएर जनताको नजरमा घिनाएका र कानुनले दण्डनीय ठानेका मान्छेलाई किन आफ्नो मेरुदण्ड ठान्नुहुन्छ ?
(फेरि एक पटक उहाँ रिसाएको स्पष्ट झलक देखियो। शुरुमा त शक्ति र सत्ताको संरक्षणमा नबोली नबोली जित्ने प्रयासमा लाग्नुभयो । केहीबेर पछि म नजिक आएर खुसुक्क भन्नुभयो । र; मेरै मुख खुलेको खुल्यै पार्नुभयो।)
– सप्पै कुरा खेल हो । तिमी बुझ्दिनौ नानी । जे बोल्यो त्यही गर्ने बालखेल हैन । एक थरी बोलेर अर्को थरी गर्ने प्रौढखेल हो यो।
प्रकाशित: २८ श्रावण २०७८ ०८:१० बिहीबार