उमेरसँग विद्रोह

मीनकुमार नवोदित

मृत्युलाई काँधमा बोकेर  

दगुरिरहेको समयलाई  

साँच्ची राखेर  

उमेरको पानामा लेख्नु छ  

जिन्दगीको कथा ।

अन्धकारलाई चिर्दै  

उदाउने सूर्यलाई सोध्नु छ  

उमेरको परिभाषा ।

गल्छेडो छिचोल्दै बगिरहेको नदीलाई  

काखमा राखेर  

सम्झिनु छ बाल्यकालको चकचक

आफ्नै केश सुम्सुम्याउँदै बहने हावालाई  

घरको भित्तामा झुन्ड्याएर  

हेर्नुछ विगतको ऐनामा  

आफ्नै अनुहार ।

अभावको भारी बोकेर

भ्रमको उकालो उक्लिरहेको रातसँग

जिस्किनु छ एकैछिन ।  

जस्केलाबाट छिरेर गएको धूवाँझैं

आफैंबाट भागिरहेको उमेरलाई  

अठ्याएर थन्क्याउनु छ  

आँसुको गोदाममा ।

तर, ब्रेक लगाएर गाडी रोके जसरी

कहाँ रोक्न सकिने रहेछ र उमेर ?  

उमेर त नदीझैं  

अविरल बगिरहँदो रहेछ निरन्तर  

जसरी बगिरहेछ–  

हिमालको निधारबाट दुःखको पसीना ।

यदि मिल्ने भए

शरीरको लुगाझैं  

घटाउनेथें आफ्नै उमेर  

र, बाल्यकालको मैदानमा फर्किएर

खेल्नेथें आफैंलाई बिर्सिएर  

चिमुसीची, टालाटुली–बटुली

भाँडाकुटी र ढिकीच्याऊँ

अनि–

वर्षौंदेखि जसरी उपद्रो गरिरहेछ

शासकले सत्तामाथि  

त्यसरी नै उमेरसँग विद्रोह गरेर  

गर्नेथें आफ्नै जिन्दगीमाथि  

भएभरका सबै उपद्रो !

प्रकाशित: २० भाद्र २०७७ ०५:४७ शनिबार