रामविक्रम थापा
भरोसाको लौरो टेकेर
नउक्लेको भए यो उकालो
चढ्थेँ र कहाँ म
स्वाभीमानको यत्रो पहाड
ठेलिदियो बतासले
जोडबल लायो अर्कैले
तब न चढ्यौ तिमी
त्यो गगनचुम्बी हिमाल
चराको एकमाइलभन्दा
कमिलाको एकइन्च यात्रा नै
काफी छ जिन्दगीमा
माफ गर्नुस् महाशय
म चरा बन्न सक्दिन ।
भित्ताभरिका उसका प्रमाणपत्र
गलाभरिका उसका पदकहरू
मेरो रित्तो भित्तो
र खाली यो गला
अटिनसक्ने प्रमाणपत्र
र बोकिनसक्ने पदकहरू
हुन्थे होला मेरा पनि
माफ गर्नुस् महाशय
तन्त्रमन्त्रले गाल्न सक्दिनँ
म बिन्ती पत्र हाल्न सक्दिनँ ।
होचो ढोकाको कोठाभित्र
निहुरिएर पस्न म सक्दिनँ
लम्पसार परेर घिस्रिदै
त्यो कुर्सीमा बस्न म सक्दिनँ
हात मेरो भो नसमाउm
डोरिएर हिँड्न म सक्दिनँ
माफ गर्नुस् महाशय
त्यसरी कुप्रिएर हिँड्न म सक्दिनँ ।
पर पुगेर पछि फर्कदै
हेर्छौ तिमी सहयात्रीलाई
आफूलाई विजेता घोषणा गर्दै
विजयगीत सुनाउँछौ बतासलाई
हिँडेको त आखिर घोडा न हो
पुर्याएको न हो त्यहाँ तिमीलाई
खास पुगेको त घोडा नै हो
त्यो पनि मालिकको,
माफ गर्नुस् महाशय
मालिकसित मागेर
घोडा चढ्न म सक्दिनँ
आफूलाई अपाङ्ग बनाएर
अघि बढ्न म सक्दिनँ ।
प्रकाशित: २३ श्रावण २०७७ ०४:४७ शुक्रबार