पुष्प अधिकारी अञ्जलि
म झसँङग हुन्छु ,
र
त्यसरी नै सोध्छु ...
तिमी अरूको मन छाम्न सक्छौ ?
... अरूको भावनाहरूमा
कविता जन्माऊन सक्छौ ?
जीवनका यात्राहरूमा ,
दुःखका कविताहरू कति लेख्यौ ?
मनका घाऊहरूमा
अक्षरका बिम्वहरू कति पोख्यौ ?
म
कविता लेख्थे घाऊहरूको ,
र
आज पनि लेख्दैछु उस्तै घाऊका
पीडाका कविताहरू .
. मदिराको बोतल
शिकारको दुनामा राखेर ,
यदि जीवन छाम्ने हो भने ,
म मधुशालामा कविता लेख्थे ,
झरीमा रूझेको साँझ जस्तै ,
नियास्रो बोकेर ,
बुहारीबाट शोषित बुढी आमाहरूको ,
घर छोडनुपर्ने बिवशतामा ,
कविता लेख भन्छौ भने ,
म इमान्दार लठ्ठीको कविता लेख्थेँ
जसले कहिल्यै छलकपट जानेन ,
त्यसतै
सुहागरातको दिनमा
देशको सेवा गर्न
रङ्गिन सपनाहरूको हत्या गरेर
देशको सिमानाळाई ओछ्याएर
न्यानो सपना बोकेर ,
धुमिल छाँयामा
आफ्नो नव दुलहीको
तस्वीर बनाउने सेनाहरूको
कविता लेख भन्छौ भने ,
रातो सिन्दूर सँगै
पहिलो रातमा आफनो ,
जीवनसाथीको
तस्वीर बनाउन नपाउँदै
टाढिएको अनुहारहरूको
कविता लेख्थेँ ।
हो साथी ,
सपनाहरूलाई बन्दकी राखेर
म ठुलो भएछु भने ,
साँच्चै ठुलो हुन नपाउँदै ,
बिदेशिनुपर्ने पीडामा ,
कविता लेख भन्छौ भने ,
म ति कलिला हातहरूमा उठेका
ठेलाहरूको कविता लेख्थेँ ।
माघको चिसो रात
सडकहरू
न्यानो सपना ओछ्याएर
सुखद सपना ओडेर
निदाउने टुहुरा बाबु नानीहरूको
कविता लेख भन्छौ भने ,
म र्निदयी मनहरूको कविता लेख्थेँ .
जसका आँखा भएर पनि
कहिल्यै हेर्न जानेन ।
.कविता ,
म झसँङग हुन्छु ,
र
त्यसरी नै सोध्छु ...
तिमी अरूको मन छाम्न सक्छौ ?
... अरूको भावनाहरूमा
कविता जन्माऊन सक्छौ ?
जीवनका यात्राहरूमा ,
दुःखका कविताहरू कति लेख्यौ ?
मनका घाऊहरूमा
अक्षरका बिम्वहरू कति पोख्यौ ?
म
कविता लेख्थे घाऊहरूको ,
र
आज पनि लेख्दैछु उस्तै घाऊका
पीडाका कविताहरू .
. मदिराको बोतल
शिकारको दुनामा राखेर ,
यदि जीवन छाम्ने हो भने ,
म मधुशालामा कविता लेख्थे ,
झरीमा रूझेको साँझ जस्तै ,
नियास्रो बोकेर ,
बुहारीबाट शोषित बुढी आमाहरूको ,
घर छोडनुपर्ने बिवशतामा ,
कविता लेख भन्छौ भने ,
म इमान्दार लठ्ठीको कविता लेख्थेँ
जसले कहिल्यै छलकपट जानेन ,
त्यसतै
सुहागरातको दिनमा
देशको सेवा गर्न
रङ्गिन सपनाहरूको हत्या गरेर
देशको सिमानाळाई ओछ्याएर
न्यानो सपना बोकेर ,
धुमिल छाँयामा
आफ्नो नव दुलहीको
तस्वीर बनाउने सेनाहरूको
कविता लेख भन्छौ भने ,
रातो सिन्दूर सँगै
पहिलो रातमा आफनो ,
जीवनसाथीको
तस्वीर बनाउन नपाउँदै
टाढिएको अनुहारहरूको
कविता लेख्थेँ ।
हो साथी ,
सपनाहरूलाई बन्दकी राखेर
म ठुलो भएछु भने ,
साँच्चै ठुलो हुन नपाउँदै ,
बिदेशिनुपर्ने पीडामा ,
कविता लेख भन्छौ भने ,
म ति कलिला हातहरूमा उठेका
ठेलाहरूको कविता लेख्थेँ ।
माघको चिसो रात
सडकहरू
न्यानो सपना ओछ्याएर
सुखद सपना ओडेर
निदाउने टुहुरा बाबु नानीहरूको
कविता लेख भन्छौ भने ,
म र्निदयी मनहरूको कविता लेख्थेँ .
जसका आँखा भएर पनि
कहिल्यै हेर्न जानेन ।
प्रकाशित: १८ श्रावण २०७७ १२:४० आइतबार