विश्व भण्डारी
बिहानीको पहिलो प्रहर
बुद्ध मूर्तिहरुमा तालिवान उभिएको बेला
तिम्राे अबोध पागलपनसँगै
एउटा ठूलो सपना पूरा गर्ने
साना सपनाहरु बोकेर
उकालो–ओरालो
भर्खर टेकेको मात्र के थियौ
प्रेमको संघार ।
प्रिय नवराज !
ती नव राजाहरुले यसरी ढाके
तिमीलाई पत्तै भएन ।
प्रिय नवराज !
उत्साह बोकेर गएका तिमी
पीर बोकेर
भेरीको किनारै किनार
तिमी शून्यमा शून्यसरि बिलायौ
र अस्तायौ अनन्तका लागि सुदूरबस्तीबाट ।
भन न नवराज,
यो भेरीको बाटो भएर कहाँ पुगिन्छ ?
प्रेमको दीर्घ स्वाभिमान कहाँ भेटिन्छ ?
इतिहासको कालो गर्तमा
तिमी यसरी निदायौ
तिमी यसरी हार्यौ नयाँ बर्दी लगाएका
पुराना हिटलरहरुसँग
जित्यौ प्रेमको लडाइँ
र
लाग्यौ अनन्त गन्तव्यतिर
नवराज तिम्रो प्रेम अजर रहोस् !
अमर रहोस् !
यो निर्मम इतिहास
केही दिन अखबारका पानामा
भेरीमा बगेका सपनाहरु
‘फ्रन्ट पेज’मा टाँसिदो हो
माइतिघरमण्डला, फेसबुकका भित्ताहरु हुँदै
सडकदेखि सदनसम्म
चर्को स्वरमा चिच्याउँदा हुन्
र अस्ताउँदो हो सुदूर बस्तीहरुबाट
घाम–जुन अस्ताएझैं ।
तर तिमी ढुक्क होऊ
यो विवेक हराएका नव राजाहरु
पत्थर जस्तै हुन्
न पग्लिन्छन्
न बदिल्न्छन्
बरु तिमीले बिराएका बाटोहरु
पहिल्याउँदै
भेरीको मझधारमा टेकेर
बचेका प्रिय साथीहरु जस्तै
पारि तरेर
सुदूर बस्तीहरुका
सानो परिधिमा खुम्चिएको मनलाई
खुसी दिएको भए के हुन्थ्यो ?
प्रिय नवराज !
तिम्रा स्वरुपमा बाँच्ने
अनि तिम्राे हाँसोमा हाँस्ने
सुदूर बस्तीलाई
टुहुरो बनाउने
ती बुख्याँचाहरुको सिकार हुनुभन्दा
एक मुठ्ठी साहस बटुलेर
झ्वाम्म हाम फाल्यौ
र
बाटो बदल्यौ
गन्तव्य बदल्यौ
नवराज !
तिम्रो बाध्यतामा मेरो केही गुनासो छैन
तिमी फुल्नु लाउरे फुल जसरी
तिम्रा बाध्यतामा
र पुर्नु
तिमी र सुष्माबीचको असमान प्रेमका खाडल
अनि पछ्याउनु सधैं
सुदूर बस्तीहरुलाई
अनन्त छाया बनेर ।
००००
प्रकाशित: ३२ जेष्ठ २०७७ ०७:२४ आइतबार