सानोमा उसलाई

जिस्किँदै सोधियो-

आमा रोज्छौ कि बाबा?

ऊ नाजवाफ भयो।

बिहेपछि

उसलाई प्रियाले सोधिन्-

बाआमा रोज्छौ कि मलाई?

ऊ फेरि बोल्न सकेन।

बुढो भएपछि

आफ्नै छोराहरूले सोधे-

जेठाको घर कि

कान्छोको घर?

यी प्रश्न

फगत प्रश्न होइनन् 

तरबार हुन्।

प्रश्नहरूले

गम्भीर बनाउँछन्,

जब आफैंलाई सोधिन्छ-

उमेर कति भयो?

प्रगति कति गरियो?

प्रश्नहरूले

पीडा कम गर्छन्,

जब दुःखमा सोधिन्छ-

मद्दत चाहिन्छ?

थाकिस् कि?

प्रश्नहरूले

काउकुती लगाउँछन्,

जब बैंसमा सोधिन्छ-

कसैलाई मन पराउँछस्?

बिहे गर्छस् त?

केही प्रश्न,

मनले गर्छन्-

शान्ति खोइ?

सन्तुष्टि खोइ?

प्रेम खोइ?

केही प्रश्न

मस्तिष्कले गर्छन्-

तर्क खोइ ?

इज्जत खोइ?

पैसा खोइ?

अरूले जस्तै,

विदेश लैजान्नौ?

गहना किनिदिन्नौ?

समय दिन्नौ?

श्रीमतीका प्रश्नहरू !

बिहे कहिले गर्छस्?

तलब कति छ?

के काम गर्छस्?

आफन्तका प्रश्नहरू !

हाकिमले सोध्छन्-

काममा ध्यान खै?

साथीभाइले सोध्छन्-

माया मारिस् त?

सन्तानले सोध्छन्-

के ल्याइदिनुभयो?

सबैका प्रश्न सुन्दा सुन्दै

उसले बिर्सन्छ-

म के चाहन्छु ?

केही प्रश्नका उत्तर

मृत्युशैयामा भेटिन्छन्-

कसरी बाँच्नुपर्ने रहेछ?

केही प्रश्नका उत्तर

प्रेममा परेपछि भेटिन्छ-

कसैको याद किन आउँछ?

केही प्रश्नका उत्तर

बा बनेपछि भेटिन्छ-

बाका बाध्यता के रहेछन्?

केही प्रश्नका उत्तर

आमा बनेपछि भेटिन्छन्-

आमाका दुःख के रहेछन्?

केही प्रश्नका उत्तर

खाडी गएपछि भेटिन्छन्-

घर भनेको के रहेछ?

पढाइ के रहेछ?

केही प्रश्नका उत्तर

आपतमा पर्दा भेटिन्छन्-

आफ्नो को रहेछ?

पराइ को रहेछ?

केही प्रश्न मान्छेले

लास देखेपछि मात्र गर्छन्-

पाप कति गरियो?

ईर्ष्या कति गरियो?

प्रकाशित: ३ कार्तिक २०८१ ११:१३ शनिबार